Misheppnaður flutningur

Það stóð hvítt hús á hæðinni. Það var alveg glænýtt. Börnin í bílnum virtu það vel fyrir sér. „Er þetta nýja húsið okkar ?" , spurðu þau. „nei okkar er þó ekki langt frá því," svaraði mamma þeirra einbeitt að kortinu. Þau voru öll orðin óþolinmóð að sjá nýja húsið sem pabbi þeirra hefði valið. En þegar þau beygðu fyrir hornið sáu þau að það var ekki nýtt. Það var samt mjög dimmt enda farið að líða að nótt. Þau fara út úr bílnum og störðu gapandi á húsið sem virtist vera gamalt líkhús. Börnin, Rakel og Konni fóru inn og völdu sér hvaða herbergi þeim langaði til að eiga. Rakel valdi sér herbergi uppi í risinu en Konni niðri. Mamma sagði að þetta yrði allt eins og nýtt þegar þau myndu mála herbergin. Daginn eftir kom flutningabíllinn með öll stóru húsgögnin og þau hlupu út á götu til að fagna því að hann væri kominn en þá kom annar bíll í áttina að þeim á fleygiferð, þau urðu öll mjög hrædd og hlupu af stað en gatan var mjög breið. Þau komust ekki yfir götuna og allir dóu.

Litla Orðabókin

Einu sinn var lítil og sæt orðabók, allar stóru orðbækurnar gerðu grín að henni því að hún var ekki með jafngóðan orðaforða og þær, og ekki jafn góð í að lýsa orðum það gerði vasaorðabókina mjög dapra, allt fólkið vildi miklu frekar nota stóru orðabækurnar , en einn daginn allt í einu þá kom lítil stelpa og sagði ég vill frekar fá litlu sætu gulu orðabókina í staðinn fyrir þess stóru ljótu , og þá fór stóraorðabókin að gráta og fór í ferðalag til Spánar og þar hitti hún fleiri grátandi stórarorðabækur og hún spurði þær afhverju þær væru grátandi , þá sögðust hinar að orðabækurnar að það hefði verið lítil stelpa sem hefði frekar vilja litla orðabók, og þá komust orðabækurnar að því að þetta var allt eitt stórt samsæri já litlu stelpunum , þær ætluðu að ná heimsyfirráðum með litlu orðabókunum, þarna fóru svo af stað í mikil ráðabrugg til að stöðva litlu stelpunar og orðabækurnar þeirra , þá birtist vonin þeirra keyrandi á vespuna sína, já þetta var hún Anna Margret kennari og hún sagði svo við stóru orðabækurnar þið fáið stelpunnar ef ég fæ bækunar , og þar með lögðu þau öll af stað að herstöðvum litlu stelpnanna og orðabókanna þeirra. Eftir langa og erfiða ferð komust þau á áfangastað og Anna Margret datt sveitt út úr rúminu sínu eftir orðabóka martröð , það fyrsta sem hún gerði var að athuga hvort ensku vagninn væri óhultur og fór svo aftur að sofa.

Lipurtá og óskin stóra

Einu sinni var afar lítil dverga stelpa sem bjó í litla sveppnum sínum með mömmu sinni, pabba sínum og óþolandi stóra bróður!.

Litla dvergastelpan hét lipurtá því hún var svo létt á fæti - enda var hún svo smávaxin. Lipurtá átti sér þá ósk heitasta og stækka nútíð því það var strembið út af að vera lítill dvergur. Það var svo til ekkert sem hún myndi ekki gera til þess að fá þá ósk uppfillta. Dag nokkurn var lipurtá útí skó og hitti þar gamla uglu, Uglan og Lipurtá fóru að tala mikið saman og áður en Lipurtá vissi af var hún farin að segja uglunni hvað henni langaði, svo mikið að vera stór, þá sagði uglan henni frá galdramanni og næsta dag fór Lipurtá að leita af galdramanninum út í skógi og leitaði svakalega lengi þangað til að hún var búin að leita í öllum skóginum og kominn svo langt inní hann að hún var týnd. Þó ákvað hún að hætta að leita og fá sér hundasúrur að éta. En á einu tré sá Lipurtá skilti sem var svo hátt uppi að hún gat ekki lesið það, en þá kom uglan og flaug upp með Lipurtá en á skiltinu stóð hvar galdrakarlinn ætti heima og Lipurtá kommst til hanns og stækkaði.

 

Krakkarnir sjö

Einu sinni voru sjö krakkar sem hétu Agnar, Anna, Hilmar, Stinni, Elín, Elísabet og Stefán. Þau ætluðu að leigja sér sumarbústað, og vera þar yfir helgi. Hver og einn átti að koma með ákveðna hluti, hann Agnar átti að koma með grillmat og Anna eitthvað að drekka síðan komu hinir með eitthvað annað. Morguninn eftir ætlaði Agnar í göngutúr í skóginum en kom hann ekki til baka krakkarnir urðu hræddir útaf því að hann hafði ekki komið eftir þriggja tíma göngutúr svo að Elín stakk uppá því að fara að leita að honum en Stefán þorði ekki út í skóg og bað Elísabetu að vara hjá sér en hún dró hann með sér og allir fóru að leita. Þau leituðu og leituðu en hann fannst ekki, þau voru orðin rosalega hrædd um hann Agnar en allt í einu fann Elín húfuna hans, þau löbbuðu aðeins lengra þá lá hann sofandi undir risa stóru laufblaði sæll og rjóður á kinn.

Keðjusaga

Einu sinni voru 4 álfar sem hétu Elísabet, Kristinn, Guðbjartur og Margrét. Elísabet var elst og réð því mestu. Hún passaði voða vel uppá Guðbjart og Margréti en var nokkuð sama um Kristinn þau kölluðu sig öll Kókómjólkurgcrewið og lentu þau oft í ævintýrum. Eitt sinn voru þau út í skógi að spila fótbolta þegar guðbjartur fékk frábæra hugmynd, hugmyndin  var sú að giftast Elísabetu og þá fengi hann að stjórna og gæti ráðið sig sem formann kókómjólkurcrew EHF. Einn dag fengu Margrét og Kristinn góða hugmynd sú hugmynd var að þau tvö myndu fara ein inn í runna og leika sér saman, mamma Margrétar kemur að þeim í miðjum leiknum og er ekki glöð ,, HVAÐ UM SINDRA''?! spyr mamma hennar. Ég hélt að þið ætluðuð að gifta ykkur Sindri er heima í jakkafötunum og er að bíða eftir þér. Þetta gengur ekki sagði Anna og dró Margréti heim. Hún og Sindri giftu sig og lifðu hamingjusöm til æviloka.

ENDIR

Keðjusaga

Einu sinni var Sindri úti að labba þegar hann sá Elísabetu ný komna úr ljósum. Hún var reyndar svolítið brunnin en það gerði ekkert til. Sindri og Elísabet löbbuðu og ákváðu að fara að hitta Guðbjart þau bönkuðu hjá honum. Hann kom til dyra og var greinilega nývaknaður. Þegar hann sá hverjir þetta voru var hann fljótur að sminka aðeins upp á sig hann hafði nefnilega lengi verið heitur fyrir Sindra og sá þarna gullið tækifæri til að krækja í Sindra. Sindri aftur á móti var ekkert sérlega heitur fyrir Guðbjarti en langaði að stríða honum aðeins. Guðbjartur bauð þeim inn en sá strax að hann þyrfti að losna við Elísabet, honum fannst hún ekkert sérstaklega spennandi. Þegar þau voru byrjuð að horfa á mynd datt Guðbjarti í hug að poppa. Sindri var svolítið forvitinn og datt honum í hug að gá undir rúmið hjá gutta enn skyndilega fór hann í annan heim sem var fullur af álfum,dvergum og stríðsmönnum, einn dvergurinn drap hann og Elísabet og Gutti föttuðu ekki neitt þau voru bara uppi að kyssast.

 

ENDIR

Keðjusaga

 

Einu sinni var lítill strákur. Litli strákurinn átti heima aleinn í litlu húsi. Hann átti enga mömmu og engan pabba. Í litla húsinu átti líka heima lítil stelpa. Litla stelpan og litli strákurinn voru bestu vinir þeim fannst skemmtilegast að labba á tánum um skógin sem var við hliðina á litla húsinu. Þetta gátu þau gert dögum saman.litli strákurinn og litla stelpan voru eitt sinn á gangi á tánum í skóginum þegar þau rákust á íkorna. Þau byrjuðu að tala við íkornann og komust að því að hann hét Hjálmar. Börnin og Hjálmar töluðu um allt milli himins og jarðar, hjálmar sagði þeim mjög mikið af skemmtilegum sögum t.d eina um þegar hann barðist við 4 álfa. Einn álfurinn hét Gutti og var fógeti álfaheimsins annar var þræll hans og tvær gellur á eftir þeim. Loks kom að bardaganum þá tiplaði Hjálmar  í svo marga hringi í skóginum að þau urðu rugluð og sofnuðu þetta var sigur hjá honum frá byrjun svo sagði hann aðra sögu sem var miklu trúverðugri að hann hafi borðað 20 hnetur á einni mín. Síðan fóru krakkarnir sem hétu Margrét og Stinni að leika sér ein heima.

Jón og Gunna í dvergalandi

Einu sinni voru 30 litlir dvergar í dvergalandi. 15 stelpudvergar og 15 strákadvergar, strákadvergarnir hétu allir jón og stelpudvergarnir  hétu allir Gunna. Einn daginn þegar stóra dvergafjölskyldan var að fara út þá kom risaskrímsli og ætlaði að éta þá en þá sagði Jón nei hingað og ekki lengra , nú ferð þú , en skrímslið vildi ekki fara eftir fyrirmælum Jóns og þá réðust allar Gunnurnar og allir Jónarnir á skrímslið. En það gékk ekki neitt skrímslið var of sterkt. En þau héldu þó áfram að reyna . Þá byrjaði jörðin að skjálfa og í fjarska sást að yfir hæðina streymdi eitthvað , her eða eitthvað ,herinn nálgaðist svo með miklum hraða og brátt sáu þau að þarna var komin stór her af skrímslum. Af hræðslu hlupu allir dvergarnir í átt að leyni hellinum sínum og sátu þar skjálfandi af ótta . Þau vissu ekkert hvað þau ættu að gera . Einn af Jónunum  tók framm kladda og byrjaði að lesa upp og komst að því að það vantaði eina Gunnu . Allir voru miður sín og vissu ekkert hvað skyldi til brags taka. Eftir langann tíma þagnaði all og þau fóru út og þá var eitt skrímsli eftir og það borðaði helling af Jónum og Gunnum . Eftir það þá voru bara einn Jón og ein Gunna eftir , skrímslið fór og samdi við jón um að gera lag  um litlu Gunnu og litla Jón í minningu um þau . þetta lag varð mjög vinsælt á meðal barna , en litla Gunna og litli Jón giftust og bjuggu til fleiri Gunnur og Jóna

Hr. Hrólfur

Einu sinni var ljótur uppáþrengjandi strákur sem hét Hrólfur. Hrólfur elskaði fótbolta en þurfti samt alltaf að vera dómari af því hann var sá eini sem kunni allar reglurnar og síðan var hann svo lélegur að enginn vildi hafa hann í liðinu sínu. Einn daginn var Hrólfur að hjóla þegar hann klessti á ljósastaur og þá fór hann að grenja. Hrólfur var alltaf mjög óheppinn, hann var búinn að fótbrotna þrisvar og handleggsbrotna tvisvar, það var búið að leggja hann fjórum sinnum inn á spítala.

Það þótti Hrólfi auðvitað mjög leiðinlegt því þá missti hann af fótboltanum. Hrólfur átti einn góðan vin, Smára sem stóð með honum þrátt fyrir allt - en Hrólfur kunni ekki að meta Smára. Hann hafði ekki gert sér grein fyrir því hvað vinir eru mikilvægir. Daginn sem Hrólfur klessti á ljósastaurinn hafði hann verið að koma frá Smára. Hann hafði rifist heiftarlega við hann um dómarahæfileika sína. Smári hafði verið að reyna að segja honum hversu lélegur dómari hann væri. Hrólfur var svo reiður að hann rauk í burtu í fússi endaði á ljósastaurnum. Hann grenjaði heil ósköp svo það heyrðist um allt hverfið. Smári þekkti hljóðin og hljóp til hans og kom honum í spítala. Hrólfur var mjög ánægður með það og þakkaði honum fyrir. Hrólfur áttaði sig loksins á því að Smári er besti vinur hans og hann ætlar aldrei aftur að vera leiðinlegur við hann. Þeir urðu bestu vinir að ævilokum.

 

Endir

Dvergurinn Rindill Rindilsson

Einu sinni var dvergur sem hét Rindill Rindilsson. Rindill átti heima í litlum skrítnum hól sem að Rindill rétt komst fyrir í. Rindill var svolítill hávaða seggur og kvörtuðu nágrannar hans mjög. Dag nokkurn er Rindill var að rölta einhverstaðar í skóginum fattaði Rindill að hann var að nálgast mannabyggðir og fékk hann þá hugmynd að fara og hrekkja mennina. Hann fer og kíkir í gegnum glugga. Hann var búinn að breyta sér þannig að hann var ósýnilegur. Hann fer að hrekkja og finnst það svo gaman að hætti ekki. Hann veltist um af hlátri, en svo fattaði Rindill að hann var ekki lengur ósýnilegur, honum bregður svo að hann hleypur heim í hólinn sinn. Og hann skammaðist sín svo mikið, en hann hélt að hann gæti bætt fólkinu þetta upp, svo Rindill fer og byrjar á því að vaska upp „allger óþverri" segir hann og hættir því, svo fer hann að hreinsa bað herbergið „voðalega eru mennirnir sóðalegir, þeir láta bara vaða í einhvern dall". Hann fer út í búð og reynir að vinna þar en honum tekst það ekki þannig að hann hittir lítinn strák sem ætlar að reyna að hjálpa honum að verða góður dvergur aftur og þeim tekst það. Rindill og strákurinn verð bestu vinir og Rindill var góður við fólkið eftir það.